17.09.1939 roku, łamiąc polsko-sowiecki pakt o nieagresji, Armia Czerwona wkroczyła na tereny
Rzeczypospolitej Polskiej, realizując w ten sposób ustalenia zawarte w tajnym protokole paktu
Ribbentrop-Mołotow. Od początku wojny Hitler nalegał na Stalina, by ten dołączył do agresji na
Polskę. Wobec przystąpienia do wojny 3 września 1939 r. Francji i Wielkiej Brytanii, hitlerowskie
Niemcy znalazły się w trudnej sytuacji. Hitler bał się, że w razie niepowodzeń w Polsce i
energicznej ofensywy Aliantów z zachodu Stalin nie będzie się spieszył ze wspieraniem III Rzeszy.
Postępy Wehrmachtu w Polsce były jednak wyjątkowo szybkie, a alianci ograniczyli się do
prowadzenia ,,dziwnej wojny.” Już 8.09 hitlerowskie Niemcy podjęły pierwszy nieudany szturm na
Warszawę. W związku z tymi okolicznościami radziecki dyktator nie chciał zwlekać, żeby
przypadkiem jego łup nie wymknął mu się z rąk. Do uderzenia na Polskę przeznaczono ok. 630 tys.
żołnierzy, 4700 czołgów i 3300 samolotów. Polski rząd jednak nie zdecydował się na otwarte
stwierdzenie zaistnienia wojny między Polską a Sowietami.

SKUTKI: Polskie straty wśród żołnierzy walczących z Armią Czerwoną wyniosły ok. 6-7 tysięcy
poległych i ok. 10 tys. rannych. Ginęli w walce, ale też wskutek egzekucji. Przy czym Sowieci
zabijali też cywilów, w tym młodzież, czego przykładem były mordy na harcerzach z Grodna. W
ciągu dwóch tygodni, począwszy od 17 września, represjom poddano łącznie ok. 250 tys. polskich
obywateli.
Polacy na zajętych przez Sowietów ziemiach poddani byli licznym represjom. Tracili mienie,
wolność i życie. Przedstawiciele polskich elit: żołnierze, policjanci, urzędnicy, padli ofiarą
zaplanowanej serii zbrodni, której symbolem stał się Katyń.

Przygotowały: Oliwia Piech oraz Wiktoria Imiełowska pod opieką pana Adama Rembisza.

 

•