17.09.1939 roku, łamiąc polsko-sowiecki pakt o nieagresji, Armia Czerwona wkroczyła na tereny Rzeczypospolitej Polskiej, realizując w ten sposób ustalenia zawarte w tajnym protokole paktu Ribbentrop-Mołotow. Od początku wojny Hitler nalegał na Stalina, by ten dołączył do agresji na Polskę. Wobec przystąpienia do wojny 3 września 1939 r. Francji i Wielkiej Brytanii, hitlerowskie Niemcy znalazły się w trudnej sytuacji. Hitler bał się, że w razie niepowodzeń w Polsce i energicznej ofensywy Aliantów z zachodu Stalin nie będzie się spieszył ze wspieraniem III Rzeszy. Postępy Wehrmachtu w Polsce były jednak wyjątkowo szybkie, a alianci ograniczyli się do prowadzenia ,,dziwnej wojny.” Już 8.09 hitlerowskie Niemcy podjęły pierwszy nieudany szturm na Warszawę. W związku z tymi okolicznościami radziecki dyktator nie chciał zwlekać, żeby przypadkiem jego łup nie wymknął mu się z rąk. Do uderzenia na Polskę przeznaczono ok. 630 tys. żołnierzy, 4700 czołgów i 3300 samolotów. Polski rząd jednak nie zdecydował się na otwarte stwierdzenie zaistnienia wojny między Polską a Sowietami.
SKUTKI: Polskie straty wśród żołnierzy walczących z Armią Czerwoną wyniosły ok. 6-7 tysięcy poległych i ok. 10 tys. rannych. Ginęli w walce, ale też wskutek egzekucji. Przy czym Sowieci zabijali też cywilów, w tym młodzież, czego przykładem były mordy na harcerzach z Grodna. W ciągu dwóch tygodni, począwszy od 17 września, represjom poddano łącznie ok. 250 tys. polskich obywateli. Polacy na zajętych przez Sowietów ziemiach poddani byli licznym represjom. Tracili mienie, wolność i życie. Przedstawiciele polskich elit: żołnierze, policjanci, urzędnicy, padli ofiarą zaplanowanej serii zbrodni, której symbolem stał się Katyń.